Νταμούχαρη Πήλιο.

Νταμούχαρη, Πήλιο.

Η Νταμούχαρη βρίσκεται στο Ανατολικό Πήλιο. 
Με το που φτάνει κανείς εδώ, μένει άφωνος από την μεγαλοψυχία της φύσης που θαρρείς ότι παραδίδει την θάλασσα στα χέρια του βουνού του Πηλίου.
Πρόκειται για ένα παραδοσιακό, ιδιαίτερα γραφικό οικισμό, μοναδικό συνδυασμό βουνού και θάλασσας, αφού σε μόλις πέντε λεπτά οδήγησης, το υψόμετρο εκτινάσσεται άνω των 420 μέτρων.
Οι λάτρεις της φύσης και περιπατητές θα νοιώσουν ευχάριστα αφού περιηγηθούν στα μονοπάτια για το Μούρεσι , την Τσαγκαράδα , την Φακίστρα, προς τις Πλάκες,  αλλά και άλλους κοντινούς ή πιο μακρινούς προορισμούς.

Εδώ ακούγονται ακόμη και τα αηδόνια, που απολαμβάνουν με την σειρά τους το πανέμορφο τούτο μέρος.

Νταμούχαρη, Πήλιο. Η ιστορία του τόπου.

Η Νταμούχαρη ανήκει στο Μούρεσι που βρίσκεται πιο ψηλά πάνω στο βουνό. Όντας το μόνο φυσικό λιμάνι στο ανατολικό Πήλιο, είχε πάντα ξεχωριστή σημασία για την περιοχή.
Ίδρύθηκε από Ενετούς ναυτικούς κατά την περίοδο της βενετσιάνικης κυριαρχίας στη Μεσόγειο. Αυτοί, χτίζοντας κάστρο για προστασία από τους πειρατές, τη χρησιμοποιούσαν ως σταθμό ανεφοδιασμού και ξεκούρασης στα μακρινά τους ταξίδια. Λέγεται οτι το όνομά της προέρχεται από τους ξένους ναυτικούς , που κυνηγημένοι από τους πειρατές στην περιοχή εκείνη του Αιγαίου παρακαλούσαν και προσεύχονταν στην Παναγιά να τους "δώσει χάρη" (dammi χάρη), ή κατα μία άλλη άποψη, προέρχεται από το d'amour - για χάρη της αγάπης. 
Η εικόνα του μικρού λιμανιού ήταν η λύτρωση τους αντικρίζοντας το κάστρο που το προστάτευε , κάνοντας τους πειρατές να αλλάξουν πορεία για κάπου πιο σίγουρα.

Ο οικισμός αποτελείται από δύο μικρούς ορμίσκους που χωρίζονται από μια γλώσσα στεριάς, πάνω στην οποία βρίσκονται ακόμα τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου και του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, δεν υπήρχε δρόμος που να συνδέει την Τσαγκαράδα και τα υπόλοιπα χωριά με το Βόλο.
Έτσι, η προμήθεια τροφίμων και φαρμάκων γινόταν μέσω του λιμανιού της Νταμούχαρης, όπου λειτουργούσαν τελωνείο και μεγάλη αποθήκη.

Το Πήλιο και το Αιγαίο, εξίσου ισχυρά, παλεύουν για την προτίμησή σου.

Ποιο από τα δύο θα σε κερδίσει;
Ακολούθησε τη διαδρομή και ίσως στο τέρμα απαντήσεις στο ερώτημα, έχοντας γνωρίσει από κοντά την πανέμορφη Τσαγκαράδα, τη γοητευτική Νταμούχαρη, τον μικρό Κισσό, το Μούρεσι ή τον Αϊ Γιάννη, όλα αυτά τα όμορφα μέρη που τον χειμώνα ανταλλάσσουν το εξωστρεφές καλοκαιρινό πρόσωπό τους με ένα άλλο τελείως διαφορετικό.

Από τον κεντρικό περιφερειακό δρόμο φτάνεις στη Μακρυρράχη και ύστερα από 2,5 χιλιόμετρα συναντάς το χωριό του Ανηλίου στα αριστερά σου. Συνεχίζοντας, ο κατηφορικός φιδωτός δρόμος διασχίζει το χωριό του Άη Δημητρίου κοντά στον Άη Γιάννη και συνεχίζει νότια, καταλήγοντας στην Νταμούχαρη.
Λίγο πιο πάνω στην πλαγιά, κρυμμένο μες στο πράσινο, βρίσκεται το Μούρεσι.
Περνώντας από πλατανιές, οξιές, καστανιές συνεχίζεις να... ακροβατείς μεταξύ βουνού και θάλασσας.
Βόρεια το χωριό Κισσός σε «καλεί» για μια στάση. Συγκατανεύεις και προχωράς περνώντας από το Μεγάλο Ρέμα του Μυλοπόταμου, για να καταλήξεις στην Τσαγκαράδα και ύστερα αν θέλεις θα συνεχίσεις κι άλλο, μέχρι το εξοικειωμένο με τον άνεμο Ξουρίχτι. H ημέρα δεν αρκεί. Ο ήλιος δεν φωτίζει τώρα τη σκεπασμένη με δάση οπωροφόρων πλευρά του Πηλίου.
Το ηλιοβασίλεμα σκοτεινιάζει στις πλαγιές που φτάνουν μέχρι κάτω, στις παραλίες.
Επιστρέφεις. Σαν flashback οι εικόνες σε πλημμυρίζουν πάλι.
Εκεί, ανάμεσα σε βουνό και θάλασσα, το αρχικό ερώτημα ξαναγυρίζει.
Έχεις τώρα την απάντηση;